Kadri Öner (8-B 851)
Gizem Gül Saka (6-A 1067)
Büşra Nur Aslan (6-A 752)
Buse Atlamaz (6-B 577)
Yağmur Esra Çavuş (6-B 165)
Tamer Soyaldı (8-C 278 )
Özge Kaya (7-B 1115)
İzlenimcilik (empresyonizm), dayandığı görsel ilkeler ve kullandığı teknik açısından türdeş (homojen) bir akım olarak görülmüş ve yorumlanmış olsa bile, farklı ülkelerde ya da yörelerde, coğrafyanın yapısına, yaşam biçimlerine, beğenilerine ve iklimlere göre birtakım ayrımları, örtük biçimde de olsa açığa vurmuştur. Bizi, karşımızdaki resmin "izlenimci" olduğu yargısına götüren, resmin genellikle doğadan yapılmış olması, özgür bir paleti yansıtması, ışığın nesne üzerindeki yansımalarına açık olması, siyah ve gri gibi tonları dışlamış olmasından kaynaklanan iyimser tavırdır. Türk ressamları, denebilir ki, izlenimci sanatı, biraz da kendi deneyimleri, araştırmaları ve görsel birikimleri doğrultusunda keşfetmişler, Çallı kuşağının resimlerinde soyutlaşmış biçimde karşımıza çıkan pratiğinden otuz-kırk yıl kadar önce, asker ressamlar kuşağının yapıtlarında, bu "Keşf`in öncül örnekleri olarak sunulmuşlardır. Bu ressamlar, sanat eğilimlerini izlenimci disiplinin uygulandığı atölyelerde yapmadıkları halde, bu disipline doğuştan hazır bir konum içinde görünmüşlerdir. Doğadaki rengin kaynağı olarak ışık, Türkiye`deki doğa ressamları için, varlığını hep hissettirmiş bir olgudur. Türk resmindeki armoni sistemleri, bu doğal ışığın paralelinde gelişirken, bu gelişmeden en fazla doğa resimleri (peyzaj) kazançlı çıkmıştır.
Ayhan Türker ya da bir sanatçının oluşum süreci
Çağdaş resim sanatımızın, 1910 kuşağından bu yana oluşma aşamaları geçiren çizgisi üzerinde, izlenimcilik yönündeki birikimler, her zaman etkili olmuş, asker ressamlar kuşağından sonra "sivilleşme" yönündeki gelişmelerde, bu birikimler işlevsel bir rol üstlenmiştir.
Çallı grubunun sanatsal etkinliği, zaman içinde işlerliğini sürdüren ve yenilikçi tavrını her zaman gündemde tutmuş olan bir görüş üzerinde temellenmekteydi: Doğa tükenmez bir esin kaynağı ve çalışma alanıydı.
Ayhan Türker`i, bu ikinci görüşü benimseyen sanatçılar arasında değerlendirmek gerekir. Ancak onun, doğa resmine yönelik ilgisi, erken döneminden başlayan ve süreçsel bir etkinlik olarak, sonraki dönemleriyle bütünleşen bir olgu halinde karşımıza çıkmaz. Sanata, küçük yaşlarından itibaren yakınlık duymaktaydı. İlkokul öğretmeni olan babasının, uzak bir Anadolu kasabasında (Çermik), Ayhan Türker`in yararlanabileceği kitap ve dergileri bulup getirmekte, atak bir aydın yaklaşımı içinde bulunmasının, oğlunun yetişmesinde payı olduğu anlaşılıyor.
Lise yıllarına gelinceye kadar, pek çok sanatçının çocukluk anıları arasında değişmez bir başlangıç oluşturan ilk yönelişler, Ayhan Türker için de söz konusudur: Kartpostallardan kopya yapmakta, dergilerde yayımlanan resimli roman kahramanlarının ve ünlü sinema oyuncularının fotoğraflarını kareleyerek büyütmektedir.
Lise yılları, olumlu rastlantılarla bir dönemeç oluşturacaktır. Önceleri "fevkalade bir maharet" ürünü saydığı fotoğrafa benzetme kaygısının, gerçek sanat üretimiyle doğrudan bir ilişkisi olmadığı gerçeğinin farkına varacak, bunda, resim öğretmeni Turan Erol`un büyük katkısı olacaktır. Resme tutkun öğrencilerin başında ise, Ayhan Türker gelmektedir. Daha o yıllarda, aceleci, gergin bir tavır sergileyen bu delikanlının, "çocuksu hiçbir yanı olmayan, yetişkin bir sanatçı elinden çıkmışa benzeyen" resimleri, Turan Erol`un dikkatini çekmektedir. Ayhan Türker`in arkadaşları arasında yağlıboya resme ilk yönelen kişi olması da, hocasının bu gence daha fazla zaman ayırmasına neden olacak.
Lise öğrenimini bitirdikten sonra, Yüksek öğrenim için İstanbul`a gelen Ayhan Türker, ailesinin bilgisi dışında Güzel Sanatlar Akademisi`nin resim bölümü giriş imtihanını kazanarak bu bölüme kaydını yaptırdı.
Ayhan Türker`in Güzel Sanatlar Akademisi dekoratif sanatlar bölümüne yazılması, resimle dolaylı ilgisi bulunsa bile, resmin dışında bir dal seçmesi ilk bakışta yadırgatıcıdır. Turan Erol`un hiç bir öğrencisine, resim dalında öğrenim görmeye özendirici bulunmamış olmasının, bu seçimde payı olabilir miydi? (yine o yıllarda, Turan Erol`un öğrencisi olan Burhan Temel, hocasına resim dalında öğrenim görmek için Akademi`ye yazılmak istediğini söyleyip onun görüşlerini almak için görüştüğünde, Turan Erol`un yanıtı hiç de özendirici yönde olmayacaktır. "bu bir rıza lokmasıdır.")
1960`ta Güzel Sanatlar Akademisi, İç Mimarlık Bölümü`nü bitirmiş bir iç mimardır. Anakara`da iki yıl sürecek olan askerlik görevini tamamlamış ve İstanbul`a genç bir meslek adamı olarak iki yıl sürecek olan askerlik görevini tamamlamış ve İstanbul`a genç bir meslek adamı olarak dönmüştür. İki yıl kadar, bir dekorasyon mağazasında "dekoratör" olarak çalışacak, yaşam arkadaşını seçecek, resme yeniden dönüşü de bu mutlu olay nedeniyle gerçekleşecektir: Canan Hanım Kandilli`lidir. Resimlerinin çoğuna, o yıllarda konu oluşturan Boğaziçi, böylece ilgi alanı içine girecek ve bu ilgi, yıldan yıla artan bir doğa tutkusuna dönüşecektir.
Akademi`deki öğrencilik yıllarında, banka reklam grafikeri, film afişleri yaparak resim pratiğini canlı tutacak girişimlerden uzakta kalmamaya çalışmıştı. Ayhan Türker, sinema afişlerinden ve reklam grafiklerinden para kazanırken, "gerçek mesleğinin dışında sayılan" resim konusunda da kendini yetiştirmeye çalışmaktadır. Sürekli olarak kendini "yontmak"ta, meslek yaşamına atılarak, ister istemez ikinci plana ittiği resim sanatına daha fazla zaman ayırmaya özen göstermektedir. Resim, onun içini kemiren bir "kurt"tu. Resimden kopamayacağını, onu, yaşamının "vazgeçilmez parçası" olarak kabul etmesi gerektiğini biliyordu.
10 yıl kadar uzun süren bir aradan sonra yeniden döneceği resim, nasıl bir resim olacaktı? 1980`ler de farklı eğilimleri ve sanat anlayışlarını bir arada yaşatan koşullar, her türden sanat yapıtına yaşama şansı tanımaktaydı. Resim sanatının geçmişteki birikimleri karşısında saygılı bir tavır takınmayı, sanatçı olmanın vazgeçilmez gereklerinden biri, belki de başlıcası saymakta ödünsüz bir görüşü öteden beri benimsemiş olan Ayhan Türker`in, bu görüşünü haklı çıkaracak bir tekniği benimsemesinden daha doğal bir şey olamazdı. Ona göre eski ustaları yok saymak ya da küçümsemekle bir yere varılamazdı. Sanatçı kuşakları arasındaki köprülerin atıldığı yenilikçi eğilimlerin her tür "minnet" duygusunu hiçe saydıkları bir dönemde sanatçı sorumluluğunu yeniden gündeme getirecek bir tutumu benimsemekle, Ayhan Türker bir anlamda "ahde vefa" duygusuna sahip çıkıyordu. Gene kendi deyimiyle "zor olanı becerebilmenin erişilmez zevki`ni arayacaktı. Doğa ile sanat arasında koşutluklar kurulmuş olan Cezanne`ın yolundan giderek, bu güçlüğün üstesinden gelecekti. Kararı kesindi Türker`in: Ne doğayla bire bir çakışacak, ne de ondan ayrılacaktı.. Önceleri, asıl mesleğinden arta kalan zamanlarda çalışma olanağı aradığı, daha sonra ise, bu olanağı genişleterek kimi zaman bütün gününü ayırdığı resim, özellikle 1990`lı yıllarda temel uğraşı olma düzeyine yükselince, üretimde buna koşut olarak yoğunlaştı. Çalışmalar yoğunlaştıkça, çözümlemekte zorlandığı koşullarla kaşı karşıya geldikçe, bu işe gerekli zamanı verememiş olmanın burukluğunu içinde duyumsamış olsa bile, kendine usta olarak seçtiği sanatçıları daha yakından izleyerek, sürekli çalışarak mesafe almakta direnmesi, bu çözümleri olanaklı düzeye getirmekte etkili oldu.
İlk kişisel sergisini, İstanbul`da Vakko Sanat Galerisi`nde açar. 1990`lı yıllarda Ankara`ya da taşıdığı sergilerinin, bu kısa süreç içerisinde bir ilgi çemberi yaratmış olması, söz knusu açılımın, amaçladığı kesimi bulmakta zorlanmadığı gerçeğine de ışık tutmaktadır.
Gerçekliğin İzlenimsel Yansıması
1960`lı yılların tarihlerini taşıyan ilk denemeler, portre türüne aittir. Karton üzerine guaj ve yağlıboya, kağıt üzerine kurşunkalem ve karışık teknikle oluşturduğu bu portrelerde, kendi çehresinin doğal çizgilerini yansıtır. Eşi Canan Hanım`ı model aldığı aynı dönemin portrelerinde de, bu kaygıyı sezinlemek mümkündür. Portre nedeniyle, resimsel bir yoruma yönelmez bu çalışmalarda, klasik bir portreci yaklaşımının zorunlu kıldığı ölçülere bağlı kalır; karakteristik çizgileri öne çıkarmaya çalışır, çehrenin anatomik yapısını belirleyici öğelerini, kalemin ya da fırçanın uyumlu gezinişi içinde yansıtmaktan yana bir durum sergiler. İpek, Pınar ve Barış`ın portreleri de bu çizgidedir.
Öteki çalışmalara oranla, portrenin erken tarihlerde etkin bir tür olarak kendini göstermesini, sanatçının yakın çevresindeki kişilerin ısrarlı taleplerine bağlayabiliriz. Bunun ötesinde portre, başka türlere göre, daha "intim" bir çalışma olması bakımından, Ayhan Türker`in de tercihlerine uygun düşmüş olabilir. Yaklaşık yüz yıllık süreçte, otoportre denemesine girmemiş sanatçıya hemen hemen rastlamamış olmamız, Türk ressamlarının, önce en yakınlarında bulunan (kendilerinden) başlayarak, insan çehresinin farklı yapılarını keşfetmek için, meraklı bir geziye çıkmaktan hoşlandıklarını kanıtlar. Peyzajın ve ölüdoğa (natürmort) resimlerinin de kuşkusuz önemli bir yeri vardır. Ayhan Türker`in portrenin yanı sıra, hatta ondan daha fazla, bu iki türe yönelmiş olmasında daha doğal bir şey olamazdı.
Gerçekten de önce; peyzaj, onun arkasından ölüdoğa resimleri, Ayhan Türker`in 1970`li yıllardan itibaren yoğunlaşan çalışmaları arasında, onun kimliğini ve kişiliğini en somut biçimde belgeleyen türler olarak ilgimizi çeker. her iki tür için kullandığı teknik. suluboya ve yağlıboyadır. Bu iki teknik arasında, kesin bir seçim ya da tercih yapmaz. Yağlıboya resimlere göre, suluboyalar daha "spontan" izlenimler yansıtır.
Ama manzarayı, birbirini izleyen planlar halinde, derinliğe doğru genişleyen görünümlerle resim yüzeylerine aktarma yönündeki yaklaşımın, Ayhan Türker`de benimsenmiş bir tavır olduğu önesürülebilir. Bir ayrıntı ressamı olduğu söylenemez Türker`in; izlenimci ressamların çoğunda tanık olduğumuz bu yaklaşım, manzaranın bir bütün olarakkavranmasına, ışık etkilerinin bu bütünlük içerisinde yansımasına ilişkin sanatçı gözleminin, olmazsa olmaz koşuludur. Birbiri arkasına aktardığı bu manzara tutkusu, her gün aynı doğa görünümleri içinde yaşayan ya da bu görünümlere tanık olan izleyiciyi, bu resimler yoluyla İstanbul`u sevmeye yönlendirir. Ama birer yansıma olmasının ötesinde, İstanbul`un elimizden kaçıp giden doğasına yakılmış siirsel bir ağıttır aynı zamanda. İstanbul bu resimlerle güzeldir; bir bakıma bu resimlerin yapılamsına olanak verdiği için severiz İstanbul`u.
Yağlıboya resimlerin, bildiğimiz en eski örneği 1971 tarihli "gecekondular" dır. Kent yaşamından ve bunaltıcı insan kalabalığından arındırılmış olan peyzaj, doğaya özlem duyanların kararmış gönüllerine ışık getirir. Bu ve benzeri peyzajların iletmeyi amaçladığı doğallık, Ayhan Türker`in resimlerini sevdiren ve aratan özelliklerin başında gelir. Kent yaşamının tekdüze artamında kaçan, kaçmaya çalışan insanın doğallık arayışlarıdır Türker`in bu tür resimlerine yansıyan.
Ayhan Türker`in doğa peyzajını kendine özgü bir ustalıkla ve izlenimci yorum çerçevesi içinde sunduğu resimlerinin, bu eğilimin tutkunkarı tarafından aranır bir düzeye gelmesi, 1990`lı yıllardır. Gerçekçi doğa görünümlerinden imgesel doğa görünümlerine geçiş, Ayhan Türker`in resimlerinde, gene de olağan kurguyu bozup değiştirmez. İstanbul doğası, salt görüntüsel özellikleriyle ilgilendirmez Ayhan Türker`i. İnsan varlığının, bu doğayla bütünleşen ve bir yaşam biçimini ortaya çıkaran görüntüleri de resimlere karışarak, onları tamamlayan bir öğe özelliklerini yansıtır kimi zaman. Ölüdoğa "natürmort" resimlerine gelince bu tür resimlerin tarihsel sıralama içindeki en eski örneği elmaları ve vazo içindeki kır çiçeklerini bir arada gösteren 1979 tarihli dikey kompozisyondur. Çağdaş sanatımızda ölüdoğa resimlerinin, asker ressamlara kadar uzanan bir çalışma alanı oluşturduğu düşünülürse, Ayhan Türker`in en azından peyzajları kadar kavrayıcı bir dizi oluşturan bu çalışmalarında, bu geleneksel temaya duyduğu yakınlığı anlamak kolaylaşır. Ancak Ayhan Türker`in biçimleri üç boyutlu gösteren daha eski gelenekçi yöntemlere de yabancı kalmadığını kanıtlayan yaklaşımı, izlenimci tekniğin etkisini, belirli ölçülerde bu tekniğin arkasında bırakır.
Ölüdoğa gelenekselliğin dışına çıkmama konusundaki bu ısrarlı disiplin, üslupta da kendini gösterir.
İçtenlikli ve İnançlı Bir Tekniğin Peşinde
İzlenimcilere özgü renk ve ışık beğenisi devreye girer. İzlenimciler gibi, Ayhan Türker de resimlerinden ve paletinden siyah neredeyse uzaklaştırmıştır. Ayhan Türker`in peyzajlarında da böyle bir ışığın yerini bulmak olasıdır. O da görünümlerin yumuşak ve hafif etkisini bulup ortaya çıkarmak ister; bunu da doğadan aldığı ilk izlenimlerin paralelinde gerçekleştirmeye çalışır. Resimlerinin tümünü, doğa karşısında başlayıp bitirmez. Ama ilk izlenimin doğa kaynaklı olduğu, su götürmez. Ayhan Türker`in resmindeki izlenimci nitelikli resimsel değerler de, doğrudan doğruya bu resmin kendi yapısından ve deneyimlerinden kaynaklanan bir olgunun ürünüdür. Deyim yerindeyse, bir "manzara empresyonizmi`dir Ayhan Türker`in peyzajlarında egemen olan ışık ve renk anlayışı. Akıma uyumlandırma kaygısından çok, çevreyle ve doğayla bütünleşme içgüdüsüne dayalıdır. Ayhan Türker, "peyzajı kişiye özgü kılan bir sırrı keşfe yönelmiştir" sanki. Ayhan Türker`in peyzaj sorununa, duygusal katagorileri aşan bir ressam bilinciyle yaklaştığını göstermektedir.
İzleyiciye iletilmek istenen mutluluk duygusu, bu resmi biçimlendiren başlıca etkenler arasında yer alır. Doğa sevinci, resimleri ılık bir rüzgar gibi yalayıp geçer Ayhan Türker`de. Doğanın güzelliklerini, İstanbul`un nostaljik atmosferini resmetmeyecek de neyi resmedecektir?
Bu yönde bir izlenim, Türker`in benimsediği tekniğin öncülerine, kendine usta olarak seçtiği ressamlara yaklaşımında, o ressamların teknik ve estetik becerilerini çok yakından ve iyi incelediği kanısını güçlendirir. Türker`in düzeylilik kavramı üzerine odaklaşan resimleri yitirilmiş ve yeniden ele geçirilmiş bir doğa ve gerçeklilik tutkusunun somut belgeleri olarak, yakın dönem sanatımızın , kendi türündeki seçkin ürünleri arasında yerini alacaktır.
Kaya Özsezgin`in yazısından alıntı yapılmıştır.
Amerikalı araştırmacı Gene D. Matlock:Geçen hafta bir konferans vermek üzere Türkiye'ye gelen Amerikalı araştırmacı yazar Gene D. Matlock, 'Ey Dünya İnsanları Hepiniz Türksünüz' adlı kitabında da yer verdiği ilginç iddialarıyla 'Tüm dünyanın kökeninin aslında Türkler olduğu' tezini yeniden alevlendiriyor.
AKŞAM PAZAR'dan Mine Akverdi'ye konuşan Matlock, kitabında din, dil, tarih ve kültür odaklı pek çok kaynak aracılığıyla tezine çarpıcı kanıtlar da sunuyor. Kadim Türkler, tüm insanların ataları olabilir mi? Maya ve Azteklerden Kızılderililere, Ruslardan Hintlilere, Araplardan İngiliz, İtalyan ve Kuzey Avrupalılara hepsinin kökenlerinin Türk olduğu söylense inanır mısınız? Peki, acaba Hz. İbrahim, Hz. Musa, Hz. İsa, Hz. Muhammed ve Buda da Türk müydü? Tüm dinler Kadim Türklerin Tengri dininden mi türedi?
Bunlar kafa karıştıran ama bir o kadar da merak uyandıran, cevaplaması zor sorular. Ancak bir araştırmacı bu soruların hepsine 'evet' cevabını veriyor. Ve iddiasının doğruluğuna dair kanıtları da 'Ey Dünya İnsanları Hepiniz Türksünüz' adlı kitabında önümüze sunuyor. İşin ilginç yanı, bu tezin sahibi Türk değil, bir Amerikalı: Gene D. Matlock.
EY DÜN
YA İNSANLARI HEPİNİZ TÜRK'SÜNÜZ
Temmuz ayında Hermes Yayınları tarafından Türkçe olarak basılan 'Ey Dünya İnsanları Hepiniz Türksünüz / Kayıp Bir Uygarlığın Sırları Dünyayı Nasıl Değiştirebilir' adlı kitabında Gene D. Matlock ilk insanların Türklerle başlayıp daha sonra dünyaya dağıldığını, ilk konuşulan dilin Türkçe olduğunu, bilimin, felsefe ve dinin yine Türklerden doğduğunu söylüyor. 65 yıldır Meksika'da yaşayan ve hem Hıristiyanlığın kökenleri hem de Meksika'daki Amerikan yerlilerinin kökenleri üzerine uzun yıllar boyunca araştırmalar yapan Matlock'un dini kitaplar, mitolojiler, kültür, gelenekler ve özellikle de dil biliminin ışığında elde ettiği ipuçlarını birleştirerek sunduğu kanıtlar da hayli şaşırtıcı. 81 yaşındaki Matlock ile bir konferans vermek için geldiği İstanbul'da buluştuk ve çarpıcı iddiası üzerine konuştuk.
İNSANLIĞIN BAŞLADIĞI YER TÜRKİYE
Dünyadaki tüm insanların Türklerden geldiğini söylüyorsunuz. Sizi bu konuda bir araştırma yapmaya yönelten şey neydi?
Yıllar önce İsraillilerin Filistinlilere yaptığı kötü muamele sebebiyle çok üzülmüştüm ve bu insanların bir türlü paylaşamadığı kutsal toprakların tarihi ve buradaki dinlerin kökenleri üzerine araştırmalar yapmaya başladım. Bu araştırmalarımı bir yandan da yazıyordum. Araştırma ilerledikçe her şey beni önce Hindistan'a, daha da derinleştiğindeyse Hindistan'ın kuzeyine götürdü. Elimi neye atsam önünde sonunda her şeyin kaynağı olarak karşıma Türkler ve coğrafya olarak da Türkiye ve Orta Asya çıkıyordu. Zira dikkatle incelediğimde Eski Ahit (Kitab-ı Mukaddes'in ilk bölümünü oluşturan, Tevrat ve Zebur'u da kapsayan 39 kitap) ve İncil'de İsrail'den bahsedilmediğini gördüm. Kutsal kitaplarda bahsedilenler aslında Türkiye ile bağdaşıyordu. Nuh'un Gemisi efsanesi, Büyük Tufan... hepsinin kökeni Türkiye ve Türklere dayanıyordu. Bu da bana şunu gösteriyordu: İnsanlığın başladığı yer Türkiye idi. Biz insanlar tüm uygarlığın atası olarak Sümer, Yunanistan, Mısır ve Çin'i görmeye yanlış bir şekilde şartlanmışız.
HERKES KENDİ NESLİNİN İZLERİNİ TÜRKLERE DEK SÜREBİLİR
Peki, nasıl oluyor da Türkler tüm insanlığın atası oluyor?
Birkaç bin yıl önce Kuzey Kutup bölgesinde bir cennette, bolluk içinde yaşayan ileri derecede uygarlaşmış bir halk vardı... Dünyadaki bütün dinler hangi ulusa ait olursa olsun insanlığın beş kökensel ırkı olduğunu söyler. Bu beş ırka Kurus, Krishti ya da Krishtaya deniliyordu. Yaşadıkları yere ise Yahudilikte ve Hıristiyanlıkta Aden denir. Hindular buraya Uttura Kuru adını verir. Eski Yunan tarihçileri ve mitolojisi ise buraya Hiperborea olarak göndermede bulunur. Tibetli Budistlar ise Khedar Hand (Tanrı Şiva'nın ülkesi) ve Şambala der. Aynı zamanda buraya Tanrı Şiva'nın toprakları anlamında Sivariya ve Sibirya da denmektedir. Yeni ilk insanların yaşadığı cennet bahçesi Sibirya bozkırlarıdır. Buradaki ilk insan olan Adem (İngilizcedeki yazılışıyla Adam) Türk dilinde 'insanoğlu' anlamında kullanılır. Nitekim buradaki yüksek zeka ve uygarlığa sahip ari ırk (aryan) Türk'tür. Türkler'in kendilerinden Kıpçaklar, Kurular ya da Aryanlar diye bahsetmesi de bunun kanıtıdır. Ancak pek çok farklı din ve mitolojide geçtiği üzere bu insanlar lanetlenip bir doğal felaket yaşar, dünya ekseninde meydana gelen ani bir sapma ile yaşadıkları yer donmuş, büyük seller olmuştur. Şimdi adına Türkler dediğimiz Kurular güneye, Orta Asya'ya kaçmak zorunda kalmıştır. Bu anlatılan Büyük Tufan'dı. Nuh ve insanlığın soyunu devam ettiren oğulları da işte bu kökenden geldi yani Türk'tü. Nuh'un gemisinin karaya oturduğu Ararat Dağı'nın Türkiye'deki Ağrı Dağı olduğu inancı da bunu kanıtlıyor. Böylece Türk soyundan gelen insanlık Türkiye'ye ve aşağıya Mezopotamya ve Hindistan'a dağıldı. Dolayısıyla Sümerler, Hititler, Iraklılar, Kürtler, Hintliler, Mısırlılar hepsi aslında Türk'tü. Kuzey Kutbu'ndan aşağı inerek Kuzey Avrupa'ya İsveç, Finlandiya, İngiltere'ye ve tüm dünyaya yayıldılar. Bugün herkes kendi neslinin izlerini Türklere dek sürebilir.
Buna kanıt olarak neleri gösterebiliyorsunuz?
Dünyanın her köşesinde kullanılan dilden inançlara ve tanrı isimlerine kadar her şeyin dil olarak aynı kökenden geldiğini görebilirsiniz. Bu tüm dinlerin, dillerin de tek bir kaynaktan çıktığını gösteriyor: Türklerden! İngiltere'den, Finlandiya'ya insan isimlerinden yer isimlerine Türkçe kökenli kelimelere rastlayabilirsiniz. Finlandiya'da Kırkpınar diye bir yer var! Urdu dilinde binlerce Türkçe kelime var. Hintlilerin Kutsal Kitabı Mahabharata aslında Türklerin tarihlerini anlatıyor. Yunanlıların büyük tanrısı Zeus'un ismi de Türkçe. Kudüs, İsa gibi kelimelerin kökeni de aslında Türkçe ve dahası bu bahsedilen yerler de aslında İsrail'de değil Türkiye'de İsa da bu topraklarda yaşadı. Öte yandan yakın tarihte Keltlerin (İrlandalılar, Galiler, İskoçyalılar) DNA'sı incelendi ve Altay'dan geldikleri kanıtlandı. Vikingler, Finikeliler ve İtalya'nın Roma İmparatorluğu'ndan yıllar önce burada yaşayan ve Roma'nın kurucuları sayılan yerli halkı Etrüskler de Türk'tür. Estrüskler'in DNA'larının Türklerinkiyle yüzde 97 aynı olduğu bilimsel olarak kanıtlanmıştır.
EVET KIZILDERİLİLER DE TÜRKTÜR
Amerika'daki Kızılderililerin de Türk olduğu sıkça dile getirilen bir iddiadır....
Evet, Kızılderililer Türk'tür, bunu kendileri de söyler. Kültür ve geleneklerindeki benzerlik aşikar. Özellikle Amerika'da Türk soyundan geldiğini söyleyen Meluncanlar'dan olan Cherokee'ler Türkiye ile bugün çok yakın ilişkiler içindedir.
Bu iddialarınızı dünyanın pek çok yerinde dile getiriyorsunuz. Peki, nasıl tepkiler alıyorsunuz?
Önceleri herkes bana gülmüştü ama şimdi durum değişiyor. Amerikanın yerli halkları, Kızılderililer, Meksikalılar bu teze çok pozitif tepki veriyor. Çoğu kabul de ediyor. Ancak ABD'deki Amerikalıların veya İngilizlerin pek hoşuna gitmiyor.
Dünya bunu kabul etse ne olur sizce?
Hepimizin kardeş olduğuna inanmak insanlığın sahip olduğu tüm sorunlar ve huzursuzluk çözüme ulaşır. Dünya daha iyi bir yer olur.
AMERİKA'YI İSPANYOLLAR DEĞİL TÜRKLER KEŞFETTİ
'Amerika kıtasındaki pek çok yer ismi aslında Türkçe kökenli. Meksika'daki Teotihuacan kalıntıları aslında Türkçe olan Tea (tanrı)+ Tiwa (Bir Türk boyu olan Tuvaların bugün bir cumhuriyeti de vardır) + Han (krallık anlamına gelen Türkçe kelime) kelimelerinden türemiştir. Peru'daki Karal kalıntılarındaki piramitler Mısır'dakilerden daha eskidir ve Türkçe'de 'hükümdar' anlamına gelen kral kelimesinden türemiştir. Meksika'da bugün de Türkçe kökenli birçok kelime kullanılıyor. Örneğin dağ/tepelere Meksika'da tepek deniliyor Atatepek, Çapultepek isminde şehirler bulunuyor. Havasu diye bir yer bile var. İspanyollar Meksika'ya ilk geldiklerinde Aztek'lere hangi tanrıya inandıklarını sorduğunda onlar 'İnana' cevabını vermişti. Bu Antik Sümer'de de bir tanrıçanın adı. Yani Sümerler ile Aztekler aradaki onca mesafeye, okyanusa rağmen aynı adlı tanrıya inanıyor. Dahası Meksikalılar da Hintliler de Türkleri aynı kelimeyle 'Karaskus' diye adlandırıyordu. Demek ki Amerika'yı İspanyollar değil, önce Türkler keşfetmişti. Sonuçta bunlar gibi sayısız örnek şunu gösteriyor: Dünyanın her köşesindeki bütün uygarlıklar Orta Asya'dan geçmiş ve her yerde ortak olarak karşımıza çıkan din, dil, kültür ve inanışları buradan tüm dünyaya taşımıştır.'
Yaratıcılık, olmayan birşeyi hayal edebilme, bir şeyi herkesten farkli yollarla yapabilme ve yeni fikirler geliştirebilme yeteneğidir. Başka bir deyişle yaratıcılık herkesin gördüğü şeyi aynı görüp onunla ilgili farklı şeyler düşünebilmekdir.Yaratıcılık günlük olaylara ve nesnelere herkesten farklı bakabilmek ve farklı yaklaşım tarzı geliştirebilmektir. Yaratıcılık, olağan, günlük şeylerin özel olmasını, özel şeylerin de daha çok günlük hayata girip doğal şeyler olmasını sağlar.
Yaratıcılık yeteneğini ölçmeye yönelik çok çeşitli metotlar vardır. Dennis Hocevar (1981) yaratıcılığı ölçmeye yönelik olarak kullanılan metotları özetlemiştir. Bunlar:
