YIKILACAKLAR

İşimiz bitti dedi kuru ağaç, fısıltıyla eve.

Yakında beni keserler, seni de yıkarlar. 

Beni kesinlikle yakarlar. 

Seni bilmem, ne yaparlar? 

Neden dedi ev korkuyla. 

Cevap verdi ağaç, 

Kalmadı benim dallarımın yaprağı. 

Kalmadı senin odalarında gönül bağı. 

Yapraksız ağaç, insansız ev olur mu? 

Ev telaşla sordu, korkmuyorum yıkılmaktan. 

Peki  biriktirdiğim güzel anılar, 

Onlara bir şey olur mu?

O güzel anılar kaybolur mu? 

Çatırdadı ağacın kuru dalları rüzgarla, 

Bende o anılardan yok mu sanırsın? 

Titredi, ıslandı gözyaşından budakları. 

Evin hiç penceresi yoktu, yoktu camları. 

Olsa bile, yoktu ki içinde, 

Bir çocuğun iz bırakacak dudakları.

İki umutsuzun sohbeti, umutsuzca sürüyordu. 

O sırada bir insan bisikletiyle,

Geçti yanlarından yıkılacaklar serzenişiyle.

Yeni terk edişler için, 

Hayata pedal çeviriyordu.

Tekerlekleriyle zamanı, ezip gidiyordu…

CENGİZ ARIN …30.10.2019..

 İLHAM VEREN  MUHTEŞEM ESERİ İÇİN SANATÇIMIZ

SYN DR.  Bülent Kızılkuş A TEŞEKKÜRLERİMLE…